முகமூடி அணிந்து கொண்டே

அந்த நீண்ட கருமையான தனிமையில்
நான் என்னிடம் கேட்பது
இன்னும் எத்தனை நாள்
இப்படி போகுமென்று

நான் கடுமையான முகமூடி அணிந்து கொள்கிறேனா
என்னிடமே போலியாய் வாழ்வதற்கு
அல்ல உண்மையில் நான் பிழைத்துகொண்டேனா
வாழ்வதற்கு தகுதியற்ற நாட்களுக்காக

எனக்கும் ஆன்மா உண்டு
எழிச்சியான அலைகளில் மிதந்து கொண்டு
அந்த தீவை அடைவதற்கு
அங்கு எப்போதும் வசிப்பதற்கு

நான் யாரென்று எனக்குத்தெரியாது
எனக்குத்தெரிந்ததெல்லாம் யோசிக்காமல்
இருப்பது எப்படி என்று
என் நிலையில் வருந்தாமல்
எப்போது சிரிக்கவே நான் விரும்புகிறேன்

நான் மேல்நோக்கியே எழுகிறேன்
என் பாதையை அப்படியே அமைக்கிறேன்
வாழ்வுக்கான கேள்வியை நான் வெறுக்கிறேன்
காரணம் நான் அழுவதையும் என்னால் ஏற்க முடியாது

என்னுடைய தனிமையான பொழுதுகளில்
நான் சிரிக்கவே செய்கிறேன் ஏனென்றால்
நான் என்னிடமே இருக்கிறேன்
முடிவில் அதுவும் எனக்கு போதவில்லை...