என்னுள்

அமைதி என் அறை வழியே நகர்ந்து
என்னை அங்கேயே நிலைக்க செய்கிறது
முன்னும் பின்னுமாய் அலறல் ஒலித்தே
அந்த அறைக்குள் தாவிக்கொண்டே இருந்தது
என்னுடைய முனுமுனுப்பு உங்களுக்கு
கேட்கிறதா என்று தவித்துத்தான் போகிறேன்

என் தலைக்குள் இருக்கும் சிறையிலிருந்து தப்பிக்க
ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருக்கிறேன்
என் சுய நோய்க்குள் நானே சிக்கித்தவிக்கிறேன்
இந்த புவியோடு என்னை இணைக்கும்
அந்த கயிற்றை தேடுகிறேன்
இந்த அண்டம் இன்னும் பழுப்புநிற கார் மேகமாய்
இன்னும் மங்கலாய் ஒரு புள்ளியும் தெரியாமல்

இந்த மனிதநேயம் எங்கு சென்றது
நான் ஏன் அதை பின் தொடரவில்லை

என்னுள் இருக்கும் மிருகத்திடமே
இறையாகிறேன்

நீ என்னுடைய படைப்பு
கொடும் மூர்க்கமான படைப்பு
என்னுடைய அங்கம்
நீ என் இதயத்தில்
மெல்லமாய் துலையிட்டு நுழைந்துவிட்டாய்
இப்பொது என்னுள் நீ
தூய்மையற்றவனாய் நான்

உன் வார்த்தைகள் என்னை
பிணங்களின் மீதியை தின்னும் வல்லூராய் மாற்றியது
உன் கரும் கண்களின் சந்திப்பில்
மீண்டும் மீண்டும் மரிப்பதற்காகவே
நான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன்
நீ என்னிடமிருந்து மிக சிறந்த ஒன்றை
உனக்காக எடுத்துக்கொண்டாய்

நீ என் இதயத்தை எடுத்துக்கொண்டாய்
அதை திருப்பிக்கொடு

என் நுண்ணிய உயிரணுக்களையும்
சேகரிக்கிறேன் அவைகளை அந்த பறவையின்
காலில் கட்டிவிடபோகிறேன்
எனதான்மா சொர்க்கத்தை அடைய அதுவே
சிறந்த வழி
இதிலிருந்து மீட்சி எனக்கு கிடையாது
எனக்கான இந்த வாழ்வு விதிவிலக்கல்ல
நான் இதழ்களற்ற ரோஜா
கொடும்மிருகம்


என்னுடைய சாம்பல் என்னை சுற்றியே
நான் மறக்கப்பட்டவனாய்
உங்களிடமிருந்து தொலைந்தவனாய்...