நான், என் நண்பர்கள், துரோகம் ...

அவர்கள் என் நண்பர்கள் இன்னமும் நண்பர்களே
ஆனால் அவர்கள் என்னை வெறுக்கிறார்கள்
கொலைசெய்யும் அளவிற்க்கு
என் நண்பனாய் இருந்ததற்க்கு வருந்தினர்
நான் மெலிந்து இறுதிக்கு தவழ்ந்து செல்கிறேன்
ஆழ்மனதில் என் இதயத் துடிப்பு எனக்கு கேட்கிறது
உறக்கமின்றி நான் துவக்கமின்றி முடிக்கிறேன்
பார்வை மங்கியது இருளாய்
லேசான வலி இதயத்தில்
நான் வீழ்ந்ததில் என்னிடம் சண்டையிட ஆயித்தமாயினர்
மூலையில் மாட்டிக்கொண்டேன் என்னை மிதித்தனர்
குருதி கொட்டும்வரை அடித்தனர்

எனக்கெதிராக அனைவரும்
என் தசைகளை தின்றனர்
வசைசொற்களை ஏவினர்
என்னை சபித்தனர் வார்த்தைகள் என்னை துளையிட்டது
கிழிந்தவனாய் தரையில் நொறுங்கியே
ஓடி ஒளிந்தேன் முடிவென்று நினைத்தேன்
இன்னமும் தேடினர் சண்டையிட்டனர்
என் மிகசிறந்த நண்பர்கள்

என் குரல் கிழிந்து கத்துவதை
ஒருவரும் கேட்கவில்லை
என்னுள் நான் எரிந்து கிடப்பதையும்
என் தசைகள் உரிந்து குருதி வழிவதையும்
என்னைத் தவறாய்ப் புரிந்தவர்கள் என் நண்பர்கள்

என் வெற்றிடத்தில் வெறுப்பினை நிரப்பி
அனைவரும் நகர்ந்தனர்
என்னை நினைப்பர்

என்னை உற்று பாருங்கள் என்னுள் பாருங்கள்
நான் நஞ்சு அவர்களுக்கான விஷம் தொய்ந்த கத்தி

என் இதயத்தை இன்னமும் திறந்தே வைத்திருக்கிறேன்
அவர்கள் மீண்டும் மிதிப்பதற்காக காத்துக்கிடக்கிறேன்

என் கண்களில் வழியும் கண்ணீர் எனதன்று
அவர்கள் ருசிக்கும் அழுகிய திரட்சை ரசம்
நான் அவர்களுக்கான கண்ணிர் துடைக்கும்
விலையுயர்ந்த கைகுட்டை
நான் அவர்களுக்கான குரல்
அதை நான் மட்டுமே கேட்பேன்
என் அழுகைக்காக காத்துநின்றனர்
நான் மரிப்பேனென்று நினைத்தனர் மகிழ்ந்தனர்
அவர்களின் துற்நாற்றத்தை நான் சுவாசித்தே கிடக்கிறேன்
எல்லாம் முடிந்தது
நன்றி நண்பர்களே
உங்களின் பாதங்களின் அடியில் என் சிரசின் மொத்தம்...


சந்திரா அக்காவிற்காக ...

முகமூடி அணிந்து கொண்டே

அந்த நீண்ட கருமையான தனிமையில்
நான் என்னிடம் கேட்பது
இன்னும் எத்தனை நாள்
இப்படி போகுமென்று

நான் கடுமையான முகமூடி அணிந்து கொள்கிறேனா
என்னிடமே போலியாய் வாழ்வதற்கு
அல்ல உண்மையில் நான் பிழைத்துகொண்டேனா
வாழ்வதற்கு தகுதியற்ற நாட்களுக்காக

எனக்கும் ஆன்மா உண்டு
எழிச்சியான அலைகளில் மிதந்து கொண்டு
அந்த தீவை அடைவதற்கு
அங்கு எப்போதும் வசிப்பதற்கு

நான் யாரென்று எனக்குத்தெரியாது
எனக்குத்தெரிந்ததெல்லாம் யோசிக்காமல்
இருப்பது எப்படி என்று
என் நிலையில் வருந்தாமல்
எப்போது சிரிக்கவே நான் விரும்புகிறேன்

நான் மேல்நோக்கியே எழுகிறேன்
என் பாதையை அப்படியே அமைக்கிறேன்
வாழ்வுக்கான கேள்வியை நான் வெறுக்கிறேன்
காரணம் நான் அழுவதையும் என்னால் ஏற்க முடியாது

என்னுடைய தனிமையான பொழுதுகளில்
நான் சிரிக்கவே செய்கிறேன் ஏனென்றால்
நான் என்னிடமே இருக்கிறேன்
முடிவில் அதுவும் எனக்கு போதவில்லை...

நான் யாரோ ...

நான் யாரோ
உயிருள்ள போலி மனிதர்களை
கடந்து செல்கிறேன்

என் கண்களை
அந்த கண்ணாடியில் பார்த்து அழுகிறேன்

அதில் எனக்கு தெரியாத
ஒருவரை பார்கிறேன் ஆனால்
ஒரு நண்பனை சந்திக்கிறேன்

அதை கடக்கையில் திரும்பிப்பார்க்க
எனக்கு தலையிருக்கிறது இப்போது

அவனை தொலைக்கையில் நான்
என்னை பற்றி தெரிந்து கொண்டேன்

காதலை பற்றி நினைக்கையில்
பலத்த காயங்களுடன் தவித்தேன்

நான் மீண்டும் அந்த வட்டத்துக்குள்

பாறைகள் மிகுந்த மலைமீது நான்

கழுகுகள் என் தலைமீது வட்டமிடுகிறது

என்னை பற்றிய அவதூருகளை கேட்கிறேன்
நான் இருப்பது அறியாது புலம்பியவர்களிடமிருந்து

என்னை தாக்கியும் நான் அழாததை கண்டு
நான் பலமாயிருப்பதை உணர்கிறேன்

நான் யாரென்று தெரிந்துகொண்டேன்
நான் யாரோஒருவரில் இருக்கையில்

நானும் தொலைந்துத்தான் போயிருந்தேன்
என் நண்பன் என்னை கண்டறியும்வரை

என் வாழ்க்கை என் கைகளில்
அதை இறுக்கமாய் பிடித்திருக்கிறேன்

அடகு வைக்கப்பட்டவனாய் நான்
சரணடைகிறேன் அவரில்

போரட்டங்களின் இடைவெளியில் நடக்கிறேன்
போராட்டங்களை வெறுக்கிறேன்

நான் நானே இன்னமும்
நான் யாரோ ...

என்னுள்

அமைதி என் அறை வழியே நகர்ந்து
என்னை அங்கேயே நிலைக்க செய்கிறது
முன்னும் பின்னுமாய் அலறல் ஒலித்தே
அந்த அறைக்குள் தாவிக்கொண்டே இருந்தது
என்னுடைய முனுமுனுப்பு உங்களுக்கு
கேட்கிறதா என்று தவித்துத்தான் போகிறேன்

என் தலைக்குள் இருக்கும் சிறையிலிருந்து தப்பிக்க
ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருக்கிறேன்
என் சுய நோய்க்குள் நானே சிக்கித்தவிக்கிறேன்
இந்த புவியோடு என்னை இணைக்கும்
அந்த கயிற்றை தேடுகிறேன்
இந்த அண்டம் இன்னும் பழுப்புநிற கார் மேகமாய்
இன்னும் மங்கலாய் ஒரு புள்ளியும் தெரியாமல்

இந்த மனிதநேயம் எங்கு சென்றது
நான் ஏன் அதை பின் தொடரவில்லை

என்னுள் இருக்கும் மிருகத்திடமே
இறையாகிறேன்

நீ என்னுடைய படைப்பு
கொடும் மூர்க்கமான படைப்பு
என்னுடைய அங்கம்
நீ என் இதயத்தில்
மெல்லமாய் துலையிட்டு நுழைந்துவிட்டாய்
இப்பொது என்னுள் நீ
தூய்மையற்றவனாய் நான்

உன் வார்த்தைகள் என்னை
பிணங்களின் மீதியை தின்னும் வல்லூராய் மாற்றியது
உன் கரும் கண்களின் சந்திப்பில்
மீண்டும் மீண்டும் மரிப்பதற்காகவே
நான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன்
நீ என்னிடமிருந்து மிக சிறந்த ஒன்றை
உனக்காக எடுத்துக்கொண்டாய்

நீ என் இதயத்தை எடுத்துக்கொண்டாய்
அதை திருப்பிக்கொடு

என் நுண்ணிய உயிரணுக்களையும்
சேகரிக்கிறேன் அவைகளை அந்த பறவையின்
காலில் கட்டிவிடபோகிறேன்
எனதான்மா சொர்க்கத்தை அடைய அதுவே
சிறந்த வழி
இதிலிருந்து மீட்சி எனக்கு கிடையாது
எனக்கான இந்த வாழ்வு விதிவிலக்கல்ல
நான் இதழ்களற்ற ரோஜா
கொடும்மிருகம்


என்னுடைய சாம்பல் என்னை சுற்றியே
நான் மறக்கப்பட்டவனாய்
உங்களிடமிருந்து தொலைந்தவனாய்...

மூர்க்கமான சூழ்ச்சி

குழப்பமான சூழ்ச்சியை உற்றுப்பார்
வானில் அவைகளை பார்
பார்க்கமுடிகிறதா
மேகங்கள் எப்படி அழுகிறது என்று பார்
அவைகளின் வலியையும் தனிமையும்
உன்னால் உணரமுடிகிறதா
அவைகளின் தனிமையை
பகிர்ந்து கொள்

கணிக்க முடியாத மூர்க்கமான சூழ்ச்சி
யாரையும் விட்டுவைக்காது
அதை கடந்து செல்வது கடினம்

அது மழையாய் தூறி வெள்ளமாய்
இந்த அண்டத்தை முழுமையாய்
நனைத்தே எங்கும் பரவி
சூழ்ச்சியின் மழை பிரமாண்ட மிருகமாய்
மறைந்த கரும் நிலத்தையும்
துறத்தி வேட்டையாடும்

மூர்க்கமாய் உழுத செந்நிற ரோஜா செடியும்
படர்ந்தகொடியும் வானை முட்டியே

அந்த செந்நிற ரோஜாவை பார்
குருதியின் தூரலில் குளிப்பதை
அவை வேகமாய் மலர்வதை பார்
உனக்கது தீர்ப்பிடுவதைப்பார்

அந்த கொடியால் நறுமனத்தோடு
அழகாய் நெய்யப்பட்ட
சூழ்ச்சிமிருகத்தின் பிரமாண்ட கூடு

அந்த மிருகத்தின் பற்கள் கூர்மையாய்
உன் தசைகளை கிழித்து இழுப்பதற்க்கு
உன் தேகம் எங்கும் வலியை நிரப்பும்
உன் கைகளை அது உடைத்து முறிக்கும்
உன் குருதியினை உறையவிட்டு செல்லும்
உன் வாழ்வை அது ஆதரமற்றதாய் மாற்றும்
உன் அடையாளங்களை அது அழிக்கும்

பயத்தின் கூட்டில் வசிக்காதே
சுதந்திரமாய் நட

வாழ்வை விட்டுக்கொடு மரித்துவிடு
மரணம் உனக்கு நண்பன்
அதனிடம் வெட்கப்படாதே
அண்டம் ஒலிக்க கூச்சலிடு
உன் கடைசி கண்ணீர் முடியும்வரை அழு
கடைசியாய் அதனிடம் கேள் ஏன் என்று

இறுதியாய் நீ அழுகியே மீண்டும் மண்ணுக்கே
அதுவும் தற்காலிக வசிப்பிடமாய்

வாழ்க்கையை சூழ்ச்சியை
அந்த பூமிக்கும் அடியிலிருந்து உற்றுப்பார்
அந்த ரோஜாக்களுக்கும் கொடிகளுக்கும் உரமாகு
அவைகள் உன்னை காப்பாற்றினால் காப்பாற்றும்
தற்காலிக மரணத்தில் நீ
இந்த உலக தாயின் அடிமடியில்...

சொர்க்கத்தின் தோட்டத்திலிருந்து வீழ்ந்தவள்

ஒரு அடர் இருள்

நான் குளம் ஒன்றை கடக்கிறேன்
அதில் தனிமையான நிலவொளியின்
ரீங்கார நடனம்

நீர் தேக்கம் நிலவொளியை குளிர் நடுக்கமுர
அவை வலைந்தும் நெலிந்தும்

அப்போது
தூரத்தில் ஒரு தனியான அடரொளி,
மெல்ல மங்கியதாய் இருளை கவ்வியே

ஒளியை நோக்கியே நான் பயணிக்கிறேன்

தேவதைகளின் கல்லறையில்
நான் நடந்து செல்கிறேன்

ஓர் அழகான தேவதை அழுதுகொண்டு

அவளுடைய இறக்கைகள் உடைந்தும்
கிழிந்தும் காயங்களுடன்
அழுவதற்க்கும் வலுவிழந்தவளாய்

அவள் அழகில் இந்த உலகம் நிச்சயம் மயங்கும்

சொர்க்கத்தின் தோட்டத்திலிருந்து வீழ்ந்தவளாய்.

அவளுடைய ஆன்மா துளி கண்ணீருடன்
அங்கு அவளை கான இயலாதவளாய் தொலைந்தவளாய்
சிதைந்த தேகத்தை வீழ்ந்த தேகத்தை
பாரமாய் நினைத்து
ஒரு அச்சத்துடன் விட்டு சீறிப்பாய தயாராய்

சில்லென வீசும் காற்றோடு கலக்க தயாராய்
அவள் படுத்திருந்த சலவைகல்லின் வெப்பம்
அவள் மரணத்தை சற்று தாமதிக்க

அவளுக்கு உதவ நான் முயன்று தோற்கிறேன்
என்னுடைய தாமதமான பயணம்
அவளுடைய வேகமான மரணத்தை
மீட்க முயலாது வெட்கி குனிகிறேன்

குருதியின் குளத்தில் என் கால்களை நனைக்க செய்த
அவளுக்கு காலம் வெண்சலவைகல்லில் மரண நாட்களை
குறித்துவைத்து என்னை சீண்டியது

ஒரு கனமும் அசைவின்றி
தன் கண்களால் என்னை பார்க்கிறாள்

அவள் இதயம் அழும் ஓசை
மெல்ல என் செவிகளுக்குள் ஒலிக்க துவங்கியது

செங்குருதியின் குளத்தில் வெண்தாமரையாய் அவள்
மிதந்து மௌனமாய்.
நுட்பமான மென்பொருளாய்
கூர்மையான கண்களோடு அவள் வின்னை நோக்கி.

என் கண்கள் நனைந்து
குரூரமாய் என் நாபிஉடைய
என் குரல் அவள் பிரபஞ்சத்தை அடைய கத்தினேன்

அடுத்து யார், நீதான் கடவுளே,
இந்த குளம் உன்னையும்
உன் பாதங்களையும் நனைக்கும்.
இந்த குருதியின் வாசம்
உன் இந்த அண்டம் எங்கும் வீசும்
சுவாசிக்கும் ஒவ்வொரு உயிரையும்
இது சென்றடையும்

மௌனமாய் அவளை
என் கைகளில் தூக்கி முத்தமிட்டு,
அன்பாய் நெருக்கமாய் அனைத்து
என் உடல் வெப்பம் அவள் மரண நடுக்கத்தை
குளிர்காய செய்து
அவள் காதுகளின் ஓரமாய்
மெல்லிய குரலில்
இந்த மூர்கமான கொலைக்காக
அவன் விரைவில் பதில் சொல்லுவான் பயம் வேண்டாம் அன்பே
என்று சொன்னபோது...

சிறைக்குள்ளிருந்து விடுவியுங்கள்

என் கூர்மையான
கத்திகளே என்னை
காதலியுங்கள்

என் தோலினை
கூறுபோட்டு அண்டம் ஒலிக்க
என்னை கூச்சலிட செய்யுங்கள்

ஆழமாய் பாய்ந்து
என்னை ஓலமிட்டு
விம்மி அழச்செய்யுங்கள்

என் தசைகளை
அறுத்து குருதியினை
வாரி இறைத்திடுங்கள்

இந்த பிரபஞ்ச சிறைக்குள்ளிருந்து
என்னை விடுவியுங்கள்...

பிரபஞ்சம் நோக்கி சாம்பலாய்

சில வார்த்தைகளில்
என் இதயம் கிழிக்கப்பட்டது
என் வலிகளில் இருந்து
தனிமையே பிறந்தது

பொய்களுக்கு பின்னிருந்து
என் வாழ்க்கை எட்டிப்பார்கிறது
கனவுகள் சிதைந்தும் சிதைத்தும்
நம்பிக்கை கண்களிழந்து

அன்பு மங்கியதாய்
சிதையெரிக்கப்பட்டு
எப்போதும் காணாத
பிரபஞ்சம் நோக்கி சாம்பலாய்

எது முன்பு அன்போ
அது இப்போது சாம்பலாய் காற்றில்
அந்த பொய்கள்
என் கண்களின் முன்னே

தீய்ந்த தசைகளுடன்
பொய்களின் விதைகளுக்கு
நீரூற்றியே காற்றில் கலந்து
கிழிப்பதற்க்கு இன்னொரு
இதயம் தேடி...

தனிமையான அந்த சாலையில்

என் சுமையான நினைவுகளை
தூக்கி தனிமையான கால்கள்
நீண்ட அந்த சாலையில்

யாருமற்று தூரத்து நீர்தேக்கமாய்
சாலையில்
புழுதியின் சுவாசம்
முதல் மழைதுளியை
நினைவுபடுத்தி
தனிமையான அந்த சாலையில்

எதற்காகவும் வருந்தாதவனாய்
இந்த கொடூர தேசத்து பிடியிலிருந்து
எங்கு அன்பு விதைக்கப்பட்டிருக்கிறதோ
அங்கு செல்ல
நான் அந்த சாலையில்

சுமையின் பாரம் என் எலும்புகளை
நொறுக்கி
ஒவ்வொரு நாளும் களைப்பாய்
நிற்கிறேன் சுமையுடன்
நான் அந்த சாலையில்

உன் செவி இந்த பூமியின்
சுழற்ச்சியில் இருந்தால்
உன்னோடு
என்னை அழைத்து செல்
எங்கே விதி எழுதப்படாதோ அங்கே...

உன்னை மறப்பது

உன்னை மறப்பது
என் வீட்டு கொல்லையில் எரியும்
விளக்கை அணைக்க மறந்தது போல
விடிந்தும் எரிந்தே கிடக்கும்

மீண்டும் விளக்கே
நினைவு படுத்தும்
எரிந்து கிடப்பதை...