பெருவெளியில்...

பயணம் என்பது மாயை

மாற்றம் என்பது மாயை

பரிணாமம் என்பதும் மாயை

நாம் எளிதாக சுறுசுறுப்பாகிறோம்

தற்காலிகங்களோடு நம்மை

நாமே குழப்பிக் கொள்கிறோம்

அடையாளங்களை மறந்து

இயற்கையின் அன்பை காணாது

இந்த பெருவெளியில்

நடந்து கொண்டேயிருக்கிறோம்

அழியாத் தன்மையை மறந்து ...

அன்பு மரணம்...

என்ன செய்வாய் ?
உன் ஊரின் மேல் ஏவுகணைகள் வீசப்பட்டால்  
கூரைகள் தரையில் பதுங்கி கிடந்தால் 
நீ தனிமையில் குளிரில் நடுங்கினால்
உன் தெருவை தேடினால்
உன் தந்தையும் தாயும் கொல்லப்பட்டால்
அனைவரையும் தொலைத்துவிட்டால்
நீ மட்டுமே அனைத்திற்கும் சாட்சியாய் மாறிவிட்டால்

நீ ஓடவேண்டும்  எங்கு ஓடுவாய் ?
நீ மரித்தால் யாருக்கு தெரியும் ?
சில கணங்களே உள்ளது .
உன் கைகளும் கண்களும் கட்டப்பட்டு !

நீ என்னை சந்திக்க
உன் தலைக்கு பின் தோட்டாக்கள்
பாயத்துடிக்கும் துப்பாக்கிகளுக்கு
உள்ளிருக்கும் 

உன் அன்பு மரணம் ... 

மேசையின் மீது என் காதல்

என் கண்களின் வழியாக

வழிந்து கொண்டிருப்பது

வார்த்தைகளைவிட மேலானவை

அவை என்

இதயம் பேசும் மொழி

என் உணர்வுகள்

என் ஆழ்மனதின் சிறுகதை

உனக்காகவே அதை வெளிகொணர்கிறேன்

இந்த மேசையின் மீது

வைக்கப்பட்டிருக்கும்

இதயமும்

ஆன்மாவும்

உனக்காக காத்துகொண்டிருப்பது

புரிகிறதா

என்னை ஊமையென  

நினைத்துவிடாதே

நான் உள்ளே

மரித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்

இன்னமும்  

உனக்கு புரியவில்லையா

ஆம்

மௌனம் இதுவரை யாருக்கும்

புரியாத காதலின் மொழி . . .

சுயநலமும் புறக்கணிப்பும்

அபரிமிதமான சுயநலம்
இளமையான ஆன்மாவிடமிருந்து
என் இரத்தக்குழாய் வழியாக
எல்லாவற்றையும் மறந்துவிடும் என் வாய் வழியாக
உற்பத்தியாய்க் கொண்டேயிருக்கிறது

எனது வார்த்தைகள்
அலட்சியம் ஊறியதாய்
இந்த நிலம் முழுக்க இறைந்துகிடக்கும்
அவை உறவுகளை விரிசலடைய
செய்து தகர்த்துவிடும்
அப்போதும் மூடிய என் கண்கள்
அவைகளை புறக்கணித்திருக்கும்

அந்த விலகல், காலி தட்டில்
கூர்மையான கத்தியால் தாக்குவது போல்
என் காதுகளில் முணுமுணுப்பால் தாக்கியது
ஆனால் இன்னமும்
என் தலை வெட்கிச்சாயவில்லை. . .

தொடர்பற்றவனாய் நான்

நான் கடந்து வருபவர்களை
என்னால் உடனே மறந்துவிட முடிகிறது
எனது எண்ணமும் என் நிழலை போலவே
என்னிடமே சுற்றிதிரிகிறது

நான் சந்திப்பவர் மனதில்
நான் தங்குவது கிடையாது
என்னுள்ளும் நீங்கள் அப்படித்தான்

நீங்கள் என் வாழ்கையில்
வந்து போகும் அந்தணர்களே
நானும் இங்கே அப்படித்தான்

ஓடையில் நீர் தங்கலாம்
அதன் மீன் தங்கலாம்
எட்டிப்பார்க்கும் உன் முகமும்
கடந்து போகும் மேகமும்
அதில் தங்குவது கிடையாது
எல்லாம் சாத்தியங்களே
நதியும் அப்படித்தான்
கடலும் அப்படித்தான்

உறக்கம் வரும் கனவும் வரும்
கனவு வரும் போது நீ உறங்குவது 
நிஜமா உறங்கிப்பார் தெரியும் . . .

சிறந்த முட்டாள்தனம்

அழகும் கோரமும் என்னுள் ஒளிந்து கிடக்கிறது
நான் அவைகளை கண்டுகொள்ள போவதில்லை
சரியும் தவறும் என்னை பின் தொடர முயற்சிக்கின்றன
அவைகளை நான் நிறுத்த போவதில்லை
எனது அறிவும் அறியாமையும் ஒன்று மற்றொன்றை
சார்ந்தது அவைகள் என்னை ஆள நினைகின்றன
என் தந்தைக்கும் அவர் தந்தைக்கும் இது இப்படியே நடந்தது
இன்று எனக்கு எப்படி அது மாறிவிடும்?
ஆனால் ஒன்றை விளக்கிவிட்டு மற்றொன்றை
பற்றிக்கொள்ள நினைக்கிறேன், அப்படி நடந்தால்
உலகின் மிக சிறந்த முட்டாள்தனம் இதுவேயாகும் . . . 

கைதியாய்

நான் பார்ப்பதெல்லாம்
சிவப்பு

நான் கேட்பதெல்லாம்
அலறல்

நான் உணர்வதெல்லாம்
ஈரம்

நான் நினைப்பதெல்லாம்
மரணம்

நான் ஏங்குவதெல்லாம்
சுதந்திரம் . . .