நீயின்றி நானில்லை

நீ என்ற ஒரு வார்த்தையோடு நிற்கிறது என் கவிதை
தூரத்தில் உன்னை பார்த்த போதே என் அடி வயிற்றில்
கோடி பட்டாம்பூச்சிகள் சிறகடிக்க துவங்கிவிட்டன
அதை மறைப்பதற்கே நான் வெகுதூரம் சென்று திரும்ப வந்தேன்

என்னோடு நீ நடக்கையில் நான் மிதந்தே வந்தேன்
ஆயிரமாண்டு பழமையான மிருகங்கள்
நம்மை தாண்டி சென்றதை நான் மட்டுமே பார்த்தேன்
நீ உனக்கு கீழ் நதியிருப்பது போல் நடந்துவந்தாய்

நீ என்னிடம் பேசிய முதல் வார்த்தை மௌனம்
இரண்டாவது எனக்கு புரியவில்லை
எனக்கு கண்களின் வார்த்தைகள் தெரியாது
மூன்றாவது எனக்கு கேட்கவில்லை
அப்போது நான் நானாகவேயில்லை

உன் வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றும்
என்னை தீர்மானித்துகொண்டிருந்தன
நீ அருகிலிருந்த நேரங்களில் நான்
மொழியற்றவனாய் தான் இருந்திருக்கிறேன்
நீ என்னை முற்றிலுமாக ஊமையாக்கியிருக்கிறாய்

வெகு நேரம் அமர்ந்திருந்தோம் பேசிக்கொண்டு
எண்ணிப்பார்த்ததில் அர்த்தமுள்ளவை சிலதே
நான் ஒருமுறை கூட உன் கண்களை பார்க்கவில்லை
நான் இப்போது உயிரோடிருப்பதற்கு அதுவும் ஒருகாரணம்
நீ என்னை மட்டும் அல்ல என் எண்ணங்களையும் சிறைபிடித்தாய்

பயணத்தின் போது உன் நினைவுகள் என்னை காற்றோடு தூக்கிவந்தது
உன் அருகில் அமர்ந்து வந்தாலும் நான் தனியாகவே பயணித்தேன்
காகிதங்கள் நிறைய கிறுக்குவதற்கு வார்த்தையிருக்கிறது
நீ போகிறபோக்கில் தொட்டுசென்றதை எழுதுவதற்கு ஆனால்
என் சுவாசம் தூக்கிசென்றாய் இவ்வுலகில் எனக்கு அனுமதிமறுத்தாய்...