உனது மௌனம் எனதருகில் சுவாசித்து செல்கிறது
என் தலையை நான் நிமிர்கையில்
அது என் கழுத்தருகில் சுவாசிக்கிறது
எனது புழுக்கமான இரவுகளில்
நான் உறங்காத பொழுதுகளில்
என் மெத்தையில் அது உறங்கிச்செல்கிறது
தினமும் கடந்து செல்லும் ஆயிரம் தடயங்களில்
நிஜமான என்னை
அது அடையாளம் காண்கிறது
சத்தமான சாலையில்
குழம்பிய மனித மனங்களின் மத்தியில்
உனது மௌனம் மட்டுமே எனக்கு ஆறுதலானது
அது என்னை சுற்றியே திரிகிறது
இயக்க விதிகளையும்
ஈர்ப்பு விதிகளையும் ஏற்க மறுக்கிறது
உனது மௌனம் இருண்ட சாலைகளை
ஒளிமிகுந்த சாலையாக மாற்றி தருகிறது
அது எங்கும் நிறைந்திருக்கிறது
எனது நிழலினை போல என்னை விட்டு செல்லாது
உனது மௌனம் என்னை அணைத்து வழிநடத்துகிறது
தேவையில் என்னை கட்டித்தழுவுகிறது
உன்னை நான் சமீபகாலங்களில் தேடுவதே கிடையாது
உனது மௌனம் என்னை
பின் தொடர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது
எங்கும் எப்போதும்...
மெளனம்
ReplyDeleteநிசப்தம்
அமைதி... தொடர்கிறேன்..
nice poem paul....silently following the words ;)))
ReplyDeleteஅலைந்து திரியும் மெளனம் உங்களை தேடிக்கொண்டிருக்கிறது மெளனாமாய்.
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteஎல்லா மௌனங்களுக்குள்ளும் பூகம்பதிர்கான தோன்றல் இருக்கிறது..
ReplyDeleteThe silence in this poem creates the feeling of peace and calmness..thank you
ReplyDeleteIn poetry one thing can be portrayed in so many different ways and it can be understood in so many ways thus allowing the reader to be as creative as the writer.
ReplyDelete